SterreThe more we live in truth, the more we find wholeness and become our most authentic selves.
– unknown
Het is zondagochtend en ik lig nog in bed. Mijn man en kinderen zijn al opgestaan en de kamer baadt in het licht. Ik lig in alle rust en stilte en laat mijn ogen door de kamer dwalen. Ik maak het stil in mezelf en kijk mindful naar de schaduwen en de voorwerpen die deze vormen. En ik vind rust en sereniteit.
Mijn oog valt dan op de macramé hanger die ik kreeg van mijn allerliefste vriendinnen tijdens de Mom Blessing die voor me werd georganiseerd toen ik zwanger was van Suzet. Het is een prachtige hanger en ik geniet nog steeds van het zicht ervan in onze slaapkamer. Aan deze hanger hangt een naam. Een naam die ik 37 jaar lang heb gedragen. In de volle betekenis van het woord. Ik heb deze naam GEDRAGEN. Het was een zware naam. Een zwaarte om te dragen. Een gewicht dat op me hing. Want deze naam was niet mijn naam.
Toen ik geboren werd, kreeg ik de naam van mijn overleden zusje. Het zusje dat in moeders schoot overleed en het daglicht niet mocht zien. Het zusje waar geen rouw over was geweest en die geen plaats in het gezin kreeg. En haar naam heb ik vele jaren met me meegedragen. Haar naam was de stempel die ik droeg en die me al mijn ganse leven doet zoeken naar mijn identiteit, naar mijn ware kern en mijn volledige zijn.
Terwijl ik hier in bed lig, bedenk ik mezelf dat mijn nieuwe identiteit, mijn nieuwe naam nog erg pril is. En het is net alsof alles gewoon is blijven voortbestaan en het leven verder ging, maar tegelijk merk ik in mezelf op dat die eeuwig lijkend durende zoektocht nog niet voorbij is. Mijn nieuwe voornaam is nog maar een half jaar geleden geboren en mijn familienaam werd nog maar 3 maanden geleden aangepast.
En ook al lijkt het al langer realiteit diep in mezelf en mocht ik mijn oude naam al langer geleden loslaten in een proces van loskomen van de identificatie waarmee ik te maken had, toch is het allemaal nog behoorlijk pril. En ik wist totaal niet wie Sarah was en ben ook nog op zoek naar wie Sterre is. En ik heb daar rust in gevonden. Ik heb daar vrede mee.
Het proces van het veranderen van mijn naam heeft mij ontzettend veel gebracht. Ik mocht veel leren, maar vooral erg veel doorvoelen. Hoe sterk identificatie aanwezig is door de energie van een naam die niet de jouwe is. Hoe je een leven probeert te leiden (of zelfs lijden) dat niet het jouwe is, niet wetende wat dan wel het leven is wat voor jou bestemd is. En dit zit allemaal in het onderbewuste. Daar sta ik vaak nog zo van versteld, hoeveel zich daar afspeelt waar we geen vat op hebben. Zaken die we ons niet kunnen herinneren of zaken die gebeurt zijn lang voor onze eigen verwekking en die we alsnog met ons meedragen.
Voor mij was dit allemaal het begin van een nieuw leven. Een nieuw en authentiek(er) leven voor mezelf, als mezelf, als individu, als Sterre. Daarnaast ook een nieuw bestaan in bewustzijn en verdere bewustwording. Het vraagt allemaal tijd en ruimte en het mooie van al is dat ik die mezelf gun en besef dat er tijd is. En het brengt me ook een nieuw leven waarbij ik heel sterk voel anderen te willen ondersteunen in hun proces op weg naar zichzelf. Door de volledige beleving hiervan en mijn eigen reis en traject op weg naar mezelf zie ik des te meer het belang hiervan, de nood hiervan. En dat is dan geboren als een soort van levensmissie, een zielsmissie hier op aarde.
We hebben een heel leven en we bewegen enkel vooruit. Ik kan echter wel terugkijken op wie Sarah was en ben ook dankbaar voor haar. Het is niet iets wat ik wil loslaten of verbannen uit mijn bestaan. Ik omarm haar met heel veel liefde, warmte en licht. Ik was haar op een bepaald niveau. Zij is een onderdeel van mij en mijn bestaan. Niet iets wat ik zou willen amputeren of kwaad wil doen. Het vraagt vooral tijd. Zoals alles. Ook dit vraagt tijd om te integreren, volledig te aanvaarden en te omarmen. Acceptatie is hierin zo’n essentieel onderdeel en ik accepteer elke dag opnieuw dat ik in mijn kern Sterre ben met Sarah als onderdeel hiervan. Ik accepteer dat ik nog wat zoekende ben naar waarvoor Sterre in al haar authenticiteit staat. Ik accepteer dat een naamsverandering meer is dan de formaliteiten. Dit is een geboorte en ik krijg de kans om helemaal opnieuw te beginnen met reeds een leven aan ervaring.
Ik draag Sarah in mezelf en niet langer als last. Niet langer als een identificatie, maar als een onderdeel van mezelf. Ik accepteer haar en ik accepteer mezelf. En met dat inzicht besluit ik uit bed te komen. Een zonnige dag tegemoet met een tevreden hart en mind. Met een gevoel van voldoening en heel zijn. Terwijl ik de trap afloop, schieten er tranen in mijn ogen. Tranen van een mix aan emoties. En terwijl ik er een aantal laat ontsnappen, glimlach ik. Dankbaar voor al het vertrouwen dat alles gaat precies zoals het hoort te gaan. Ik bekijk mezelf in de spiegel en zie Sterre staan. Dit maakt mij ontzettend gelukkig. Ik lach naar mezelf en besef dat er nog een weg voor me ligt, maar ik accepteer dat ik pas geboren ben…
❤️